Keep Talking...

Σε καμία περίπτωση δε θεωρώ τον εαυτό μου σινεφίλ, από την άποψη ότι δεν παρακολουθώ με συνέπεια τα τεκταινόμενα στο χώρο της 7ης τέχνης(τουλάχιστον όχι τόσο όσο παλιότερα) και το πιο βασικό, μπορώ να περάσω μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς να δω ταινία αν δε μου κάνει αίσθηση κάποια, κάτι που υποθέτω πως οι σινεφίλ δεν το κάνουν.

Παρ'όλα αυτά κι εγώ(όπως φαντάζομαι και οι περισσότεροι) έχω κάποιες ταινίες και κάποιους σκηνοθέτες μέσα στην καρδιά μου: ένας από αυτούς είναι ο Sergio Leone με την περίφημη τριλογία του Ανθρώπου χωρίς Όνομα και τον τεράστιο Clint Eastwood στον πρωταγωνιστικό ρόλο:

Οι 3 αυτές ταινίες με φόντο την (πολύ) Άγρια-και κομματάκι απέλπιδη-Δύση σε μετέφεραν σε ένα κόσμο όπου μεγαλύτερη σημασία πάνω από όλα είχε να ξέρεις να χειρίζεσαι όπλο έστω για τη δική σου προστασία(εκτός βέβαια αν ήσουν τραπεζίτης η μεγαλογαιοκτήμονας) καθώς γίνεται κάτι παραπάνω από σαφές ότι η Ομοσπονδία δεν είναι σε θέση να τηρεί την τάξη σε κάθε μικρή κωμόπολη της αχανούς της έκτασης.Το καλλιτεχνικό αποκορύφωμα της τριλογίας είναι φυσικά η τρίτη και τελευταία ταινία, Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος του 1966:

Σε ένα περιβάλλον λοιπόν δραστηριοποίησης κυνηγών κεφαλών, ληστών και πάσης φύσεως λωποδυτών(όπου όπως και στη σημερινή ζωή, πολλοί εξ'αυτών με κοστούμι και φράγκα)ο Άνθρωπος χωρίς Όνομα είναι ένα μυστήριο τραίνο: δεν μιλάει πολύ, δεν ξέρουμε τίποτα για αυτόν και το παρελθόν του και παρ'ότι είναι κι ο ίδιος ένας τυχοδιώκτης-για αυτό άλλωστε μπλέκει εκεί που μπλέκει-έχει ένα εντυπωσιακό(για το 'επάγγελμα' του,την εποχή και τις συνθήκες) κώδικα ηθικής που κάνει την εμφάνιση του ΜΟΝΟ εκεί που είναι απαραίτητο: για αυτό το τελευταίο μάλλον πρέπει να 'κατηγορήσουμε' το ιαπωνικό φιλμ Yojimbo του Akira Kurosawa, του οποίου η 1η ταινία της τριλογίας του Leone είναι ένα ξεκάθαρο(και ξεκάρφωτο)adaptation..

όπως και ο χαρακτήρας του Eastwood είναι καταφανέστατα επηρεασμένος από τον ανώνυμο samurai του Yojimbo: ιδού λοιπόν ο κώδικας ηθικής που λέγαμε..

Επιστρέφοντας στην western έκδοση,είναι απολύτως λογικό ένας τέτοιος ήρωας(κι ένας τέτοιος σκηνοθέτης φυσικά πλαισιωμένος από την ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΗ ηχητική επένδυση των ταινιών από τον Ennio Morricone) αφενός να γίνει larger than life σύμβολο και αφετέρου οι επιρροές να αγγίξουν και καλλιτεχνικά ρεύματα 'υπεράνω πάσης υποψίας'..

Όπως για παράδειγμα το...gothic rock!!!!!

Οι Fields Of The Nephilim είναι μια gothic rock μπάντα που σχηματίστηκε στη Βρετανία από τους Carl McCoy, Tony και Nod Pettitt, Paul Wright και Gary Wisker.
Ο Carl McCoy(που εξαρχής είχε τον πρώτο καλλιτεχνικό λόγο στη μπάντα),πέρα από τους στίχους του που περιλάμβαναν θεματικές όπως η σουμεριακή μυθολογία, η μυθολογία Κθούλου, ο θρύλος-και οι πολλαπλές του ερμηνείες-των Έκπτωτων Αγγέλων(εξ'ου και το όνομα) και τα γραπτά των Aleister Crowley και Austin Osman Spare μεταξύ άλλων, υιοθέτησε για τη μπάντα ένα look που παραπέμπει στις κλασικές ταινίες του Sergio Leone,των οποίων-και ειδικά της τριλογίας του Ανθρώπου χωρίς Όνομα-έχει δηλώσει τεράστιος θαυμαστής.Δεν έχει δαντέλα και κόκκινο κραγιόν εδώ!!

 Μετά από 2 ep(και τον Peter Yates στη θέση του Wisker) κυκλοφόρησε το ντεμπούτο album της μπάντας το 1987, το πλέον κλασικό Dawnrazor:

Στο οποίο(όπως και στο επόμενο τους) μπορείτε να ακούσετε το-κατά την άποψη του precession of the equinoxes-καλύτερο gothic rock που παίχτηκε ποτέ από μπάντα, βγάζοντας το ίδιο απέλπιδο feeling με τις ταινίες του Leone, εδώ με την αίσθηση του μετά-αποκαλυπτικού και του απόκρυφου(φυσικά, για gothic rock μιλάμε) όμως.

Για να δέσει λοιπόν η ταύτιση της μεγαλύτερης gothic μπάντας όλων των εποχών με τα western του Leone, να αναφέρουμε επίσης ότι το intro του album είναι απόσπασμα από την ταινία του Κάποτε Στην Άγρια Δύση(το theme γραμμένο φυσικά από τον Morricone) όπως και ότι στο κομμάτι Preacher Man από το album, ο McCoy ως άλλος σιωπηλός Άνθρωπος χωρίς Όνομα σε προκαλεί:
Keep talking............

                                                                        .....I'm the preacher, you're a fool