Στη ζωή μου...

...δεν είδα τίποτα άλλο, και δεν κάνω εξαίρεση ούτε έναν, παρά ηλίθιους, με χαρακτηριστικό τους γνώρισμα τους λειψούς ώμους κι αμέτρητους, ν'αποκτηνώνουν τους συνανθρώπους τους και να διαφθείρουν με κάθε τρόπο τις ψυχές τους.Και το κίνητρο σ'ετούτες τις ενέργειες τους, αυτοί το ονομάζουν δόξα. Βλέποντας αυτά, θέλησα να γελάσω με τον τρόπο που γελάν κι οι άλλοι,μα, από έλλειψη συνήθειας,αυτό το αλλόκοτο μα'ι'μούδισμα,στάθηκε αδύνατο.Σ'ένα λεπίδι με ακονισμένη κόψη στήριξα τις ελπίδες μου, σκίζοντας τις σάρκες μου στα σημεία που σμίγουν τα χείλη. Προς στιγμή, νόμισα πως το πέτυχα,αλλά είχα γελαστεί. Κείνο που πήρα στην αρχή ανάμεσα από τα αίματα για γέλιο ήταν λάθος. Κάνοντας τη σύγκριση, είδα πως οι άνθρωποι δεν είχαν το γέλιο το δικό μου. Δεν είχα καταφέρει, ούτε και τότε να γελάσω. Κι έτσι, μέσα σε κείνο τον καθρέφτη που έψαχνα να βρω το γέλιο, απόλαυσα το κατακρεουργημένο στόμα μου, από την ίδια μου τη θέληση.Είδα ανθρώπους, με κεφάλια απαίσια και μάτια τρομερά χωμένα μέσα στις σκοτεινές λόγχες, να είναι σκληρότεροι από το βράχο και πιο αλύγιστοι από το ατσάλι.Τους είδα, να ξεπερνάν τη θηριωδία του καρχαρία, την αυθάδεια της νιότης, την ακράτητη μανία των κακούργων, τις προδοσίες του υποκριτή, τα πιο παράξενα καραγκιοζιλίκια των παλιάτσων, τη δύναμη του χαρακτήρα των παπάδων, και τις πιο ύπουλες υπάρξεις της γης και του ουρανού.Τους είδα, να κατατρέχουν τους ηθικολόγους για να ανακαλύψουν τι κρύβουν οι καρδιές τους, και να τους καταριώνται να πέσει απάνω τους η αδυσώπητη από ψηλά οργή.Έτυχε πάλι να τους δω όλους μαζί, ποιός ξέρει από ποιό δαίμονα της κόλασης κεντρισμένοι, να υψώνουν τη γροθιά τους απειλητικά στον ουρανό, όπως το ελεεινό παιδί στη μάνα, και με μάτια κορωμένα από τις τύψεις και το μίσος, να μένουν σε μια βουβαμάρα νεκρική που τους κατάτρωγε τα σωθικά, όσο έβλεπαν πως δεν μπορούν να ξεστομίσουν τις μεγαλεπίβολες ιδέες τους. Και τόση φρίκη κι αδικία είχαν αυτά που γένναγε το σάπιο τους μυαλό, που έκαναν τον φιλεύσπλαχνο Θεό, να θλίβεται.Τους είδα, από τότε που ήταν παιδιά μέχρι που γίναν γέροι, να βλαστημούν και να αναθεματίζουν σαν τρελοί, από το πρωί ως το βράδυ, τα πάντα, τους ίδιους τους εαυτούς τους, κι αυτή τη Θεία Πρόνοια.Τους είδα, να σπρώχνουν στην πορνεία γυναίκες και παιδιά και να ατιμάζουν έτσι, τα μέρη του κορμιού που είναι της αγνότης.Τότε, αγριεύουν οι θάλασσες, και τα νερά τους στα ύψη θεν' να φτάσουνε και ότι πλεούμενο βρεθεί, δεν έχει λυτρωμό.Οι τυφώνες και οι σεισμοί, ξεθεμελιώνουν τα σπίτια. Η πανούκλα κι οι αρρώστιες αφανίζουν τις φαμίλιες που προσεύχονται αλλά, που οι άνθρωποι να καταλάβουν τι σημαίνουν αυτά. Τους είδα να φουντώνουν από οργή, μα σπάνια να χλωμιάζουν γιατί ντραπήκαν για τη διαγωγή τους πάνω σε τούτη τη γη. Καταιγίδες, αδελφές με τους τυφώνες, στερέωμα αχνογάλαζο που δεν ανέχομαι την ομορφιά σου, θάλασσα υποκρίτρα εικόνα της καρδιάς μου, γη, με του κόρφου σου το ανεξιχνίαστο μυστήριο,εσείς γείτονες αλαργινοί στους διάφορους πλανήτες, σύμπαν ολόκληρο, και εσύ Θεέ, που τα πάντα εν σοφία εποίησες, μάθε πως είσαι εσύ αυτός που προκαλώ: δείξε μου ένα, μόνο έναν άνθρωπο που να είναι καλός! Κι η χάρη σου, ας μου δεκαπλασιάσει τη δύναμη που έχω, γιατί αντικρύζοντας αυτό το τέρας, μπορεί να μου έρθει κόλπος.Πάλι καλά που πεθαίνουν.

Αυτό που χρειάζεται, είναι ν' αφήσει κανείς τα νύχια του δεκαπέντε μέρες να μεγαλώσουν. Ω, τι ηδονή, να βουτάς απ' το κρεβάτι του ένα παιδί που δεν έχει ιδρώσει ακόμα το χνούδι στο πάνω χείλος, κι όπως έχει τα μάτια του ολάνοιχτα, να κάνεις δήθεν περνώντας το χέρι σου από το μέτωπό του, πως του στρώνεις προς τα πίσω τα ωραία του μαλλιά. Και μετά ξαφνικά, τη στιγμή που μόνο αυτό δε περιμένει, μπήγεις τα νύχια σου στο τρυφερό του στήθος, έτσι όμως που να μην πεθάνει.Δεν ωφελεί ο θάνατός του, γιατί αργότερα στερείται κανείς το θέαμα, τότε που θα το δέρνουν οι συφορές.
Και στη συνέχεια, ρουφάς το αίμα του γλύφοντας τις πληγές. Κι όσο κρατάει αυτό,που για σένα μακάρι να μην τελείωνε ποτέ, το παιδί σπαράζει από το κλάμα.

(απόσπασμα από τα άσματα του Μαλντορόρ, του Λωτρεαμόν, εκδόσεις Εκάτη)    

                                                                                                                 

                                                                                         Μισανθρωπία